در این روز هنری کیسینجر، وزیر امور خارجه‌ی پیشین آمریکا که از صهیونیست‌های مشهور است، اظهار کرد که از آن بیم دارد حوادث ایران به سایر کشورهای دوست آمریکا سرایت کند و همه را غرق در انقلاب سازد. او گناه این انقلاب‌ها را از دیدگاه خود متوجه هدف توخالی، دفاع از حقوق بشر، دانست که در آن زمان یکی از مبانی سیاست خارجی آمریکا بود. (اطلاعات، دوشنبه، 16 بهمن 1357، ص 8)
٭ در چهارمین روز اقامت امام خمینی در ایران، هزاران نفر از مردم تهران و شهرستان‌ها به محل اقامت ایشان هجوم آوردند. سرتاسر خیابان‌های ایران، ژاله، مجلس و سرچشمه از جمعتی که برای دیدار امام خمینی آمده بود موج می‌زد. تعداد زنان در این روز چشم‌گیرتر از روزهای قبل بود؛ اگرچه ساعت دیدار زنان از 2 تا 5 بعدازظهر اعلام شده بود، اما آنان قبل و بعد از این ساعت نیز در پشت درهای اقامتگاه اجتماع می‌کردند. به علت همین تجمع گسترده، ساعت 6 این روز یک بار دیگر درهای مدرسه‌ی علوی به روی زنان باز شد و گروه‌های وسیعی به درون محوطه راه یافتند.(کیهان، 17 بهمن 1357، ص 2)
٭ جیمز بیل آیت‌الله خمینی را مجاهدی دانشمند توصیف نمود که عالی‌ترین مدارج تحصیلی سنتی را طی کرده و از محبوبیت شگفت‌انگیزی در جامعه‌ی ایران و شیعیان نقاط دیگر جهان، برخوردار است. او بیان داشت:
«آیت‌الله خمینی در جست‌وجوی هیچ مقام رسمی (دنیوی) برای خود نیست. او تنها تلاش و مجاهدت می‌کند تا وطن خویش را نجات دهد و از انحطاط رهایی بخشد و مردمی باتقوا به‌وجود آورد و به همین دلیل احساس من این است که دولت آمریکا باید با او همکاری نزدیک داشته باشد تا نظراتش را که ده‌ها سال برای آنها مبارزه‌ی خستگی‌ناپذیر کرده است، جامه‌ی عمل بپوشاند.»(اطلاعات، 16 بهمن 1357، ص 8)
